Wie de Samichlaus zu sim Schmutzli choo isch[Drucken / PDF]

"Wie Sankt Nikolaus einen Gehilfen fand"
von Kathrin Siegenthaler, Illustriert von Marcus Pfister, Übersetzt von Regina Kuster
©1987 NordSüd Verlag AG, CH-8005 Zürich

Aafangs Dezämber isch es gsii, und e dicki Schneedecki isch über em Land gläge. S chliine Huus am Waldrand hät jetzt na verloorner und einsamer als suscht gwürkt.

Sit Jaare hät en Holzfäller ganz elei i dere Hütte gläbt.

Er isch sit langem nüm im Dorf gsii. Er isch au nöd gärn dethii gange, will d Lüüt hinder sim Rugge gmunklet händ, er segi en komische Kauz.
Und d Chinde händ en wäge sim gflickte Mantel uusglachet.

Aber er hät wider emaal müese Holz verchaufe. Drum hät er sich halt gliich mit sim vollgladene Schlitte uf de Wääg is Dorf gmacht.

Das Maal hät aber niemer Ziit ghaa für en. All händ sich uf de Bsuech vom Samichlaus vorbereitet. DHüüser sind fäschtlich gschmückt gsii, und dChinde händ uf de Abig blanget.

Das hät de Holzfäller ganz vergässe ghaa, dass hüt ja de Samichlaus-Taag gsii isch! Er hät siis Holz verchauft und isch nachhär truurig wider heizue gloffe. Bi ihm isch de Samichlaus scho lang, lang nüme verbii choo!

Am Nachmittag isch de Holzfäller wider i sinere Hütte gsässe. Plötzli hät er vom Waldwääg heer es fiins Glöggli ghöre lüüte. Er isch zum Fänschter grännt und tatsächli: Det isch de Samichlaus mit sim Eseli vor em schwäärbeladene Schlitte ufs Dorf zue gfaare.

Gschnäll hät de Holzfäller d Tüür uufgmacht und grüeft: „Guete Taag, Samichlaus, wettisch du bi miir en heisse Tee cho trinke?“

De Samichlaus isch gärn zum Holzfäller i di waarm Stube inegsässe. Näbet em Ofe hät er sich chöne uufwärme, und de Tee hät em au guet taa. Wos aagfange hät iidunkle, hät er gseit: „Danke villmal, guete Maa. Jetzt muesi aber wiiter, suscht chumi nüme rächtziitig zu de Chinde.“

De Samichlaus isch glii im Schneetriibe verschwunde gsii. De Holzfäller isch au namal veruse, will er für sin Ofe na Holz bruucht hät. Er isch zum Waldwääg überegstapfet, und det hät er öppis Gspässigs gsee! De ganz Wääg isch volle Nüss, Orangsche, Öpfel, Läbchüeche und chliine Gschänkli gsii! Öb ächt de Samichlaus das alles für ihn da glaa hät?

De Samichlaus isch underdesse wiiter ufs Dorf zue gfaare. Wänns bergab gange isch, isch er gmüetlich uf sim Schlitte gsässe, aber wänns obsi gange isch, hät er sim Eseli ghulfe de schwäär Schlitte z zie. Es isch ja scho en wiite, müesame Wääg gsii, aber er hät sich jetzt scho uf die straalende Gsichter vo de Chind gfreut.

Woner bi de erschte Hüüser vom Schlitte gstige isch und hät welle de Sack ablade, hät er sine Auge chuum trout. De ganz Sack isch leer gsii! Glii hät de Samichlaus s Loch im Sack entdeckt, wo wäred de holperige Faart immer grösser woorde isch. So sind all die guete Sache underwägs in Schnee troolet.

Er hät nöd gwüsst, was er jetzt söll mache. Es isch spaat gsii, und er hät nöd de ganzi Wääg chöne zruggfaare. Sicher hät de Schnee au underdesse alles zuedeckt ghaa.
De Samichlaus isch verzwiiflet uf sin Schlitte ghocket und hät sich vorgstellt, dass er müesi mit leere Händ zu de Chind gaa.

Da hät er wiit ewägg e Gstalt gsee, wo erscht naadisnaa düütlicher woorde isch. Wer isch ächt um die Ziit na im tüüfe Schnee underwägs gsii? Es isch en Maa gsii, wo en riisige Sack uf sim Rugge treit hät und uufgregt gwunke hät. Vo wiitem hät er scho grüeft: „Samichlaus! Wart uf mich, wart!“

Erscht zimli spaat hät de Samichlaus gmerkt, dass das ja de fründlich Holzfäller gsii isch, wonen am Namittag iiglaade ghaa hät. Er isch hindere m Samichlaus naegloffe und hät alles zamägsammlet und dahäre treit.

De Samichlaus hät ihn umaarmet und gfrööget: „Wie chan ich dir nume danke? Wie heissisch du eigetli?“
„Ich bi de Ruprächt. Im Dorf sägeds mer Schmutzli.“
„Uf eine wie dich, wo mer hilft, hani scho lang gwaartet. Wettisch mich nöd zu de Chinde begleite?“

Und ob de Schmutzli das hät welle! Sini Auge händ vor Freud glüüchtet.

Die beide händ mitenand a di erscht Huustüre aaklopft. Di Erwachsene und au d Chind händ nöd schlächt gstuunet, wos uusgrächnet de Schmutzli als Begleiter vom Samichlaus erchännt händ. De Samichlaus hät dänn d Gschicht vo de verloorene Gschänkli verzellt, und uf das abe händ sich alli gschämt, wies de Schmutzli behandlet ghaa händ.

Vo däm Taag a isch de Schmutzli immer debii gsii, wänn de Samichlaus furt gange isch. Jedes Jaar gseet mer die zwei aafangs Dezämber dur de verschneiti Wald gäge s Dorf faare. Und d Chinde freued sich soo!